In het traject met Henk heb ik geleerd hoe ik mijn angst even opzij kan zetten.  

Al sinds mijn puberteit kijk ik op tegen prikken. En niet dat ik dan alleen moet huilen. Nee, ik krijg een heuse flight, fight, freeze reactie. Alles in mij wil de prik tegen gaan en langzaam verander ik met mijn 1,60 cm in een ware hulk.

Een operatie ging op een haar na toch door, omdat ze het infuus niet kregen aangelegd.

En over een reisprik heb ik 2 uur gedaan. Geen verhalen om trots op te zijn.

Waardoor het komt? Geen idee.

Maar toen ik 30 werd was ik er klaar mee. Ook met het idee dat wanneer ik ooit zwanger mag worden en bloed moet prikken, ik deze stress niet wil ervaren tijdens de zwangerschap.

Of dat ik ooit deze angst zou doorgeven aan mijn kinderen.  Of ik onverwachts in het ziekenhuis beland.

Dus naar Henk, want hij is dé dokter rondom prikangst. En dat is zeker zo. Door zijn rust en humor weet hij me goed te begeleiden. Doordat hij altijd eerst zegt wat hij gaat doen en nooit iets onverwachts doet, heeft hij absoluut mijn vertrouwen gewonnen. Hierdoor in samenwerking met het lachgas zijn we positieve ervaringen gaan verzamelen.

Stap voor stap gingen we het lachgas afbouwen en hielp Henk mij grip op de situatie krijgen.

Samen keken we naar wat voor mij het beste werkt. Zoals muziek of het letten op je ademhaling. Het moeilijkste was nog wel het sluiten de ogen, maar ook dat lukt.

Zo hebben we ‘mijn programma’ ontwikkeld, zodat ik duidelijk naar andere prikkers kan communiceren hoe ik geprikt wil worden. Dit geeft enorm veel houvast en vertrouwen.

In het traject met Henk heb ik geleerd hoe ik mijn angst even opzij kan zetten.  

Even tot 10 tellen.. Dat wordt altijd makkelijk gezegd en ik dacht altijd ‘Ja ja, dat zal wel.’  Maar eigenlijk wanneer je de rust kan vinden door middel van muziek of je ademhaling en dan tot 10 telt, is het inderdaad zo geprikt 🙂

Ik ben Henk enorm dankbaar en ga hem zelfs een beetje missen!