Ik ben vooral heel opgelucht dat het gelukt is.

Al sinds ik een jaar of tien was, was het mijn droom om dierenarts te worden. Ik heb hier tijdens mijn middelbare schoolcarrière soms hard aan moeten werken om dit mogelijk te maken. Toen ik aangenomen werd voor de studie, en er in een van de mails stond dat de faculteit het aanraadde om een tetanus vaccinatie te nemen sloeg de paniek bij mij toe. Letterlijk. Ik heb een paar dagen overwogen om niet te beginnen aan de studie waar ik al 8 jaar naar toe aan het werken was. Uiteindelijk was het mijn moeder die met Henk kwam, al wilde ik er zelf eerst niet aan beginnen. Ik heb het toch gedaan, gelukkig, kan ik nu wel zeggen.

De eerste keer stond ik letterlijk stijf van de spanning. Ik vond het niet makkelijk om de controle over te geven aan het gas, om het effect ervan toe te staan. Pas op de derde afspraak ben ik voor het eerst geprikt, met een flinke dosis lachgas. Meestal doet Henk dit al op de tweede afspraak, maar die ging bij mij niet zo goed. Om je een idee te geven, hij had een nog verpakte naald klaargelegd naast het bed en toen ik die zag flipte ik. Ik vluchtte de kamer uit en zat aan de andere kant van de gang met een paniekaanval. Tijdens deze afspraak hebben we dan ook alleen verder geoefend met het gas.

Gedurende het hele traject heb ik het moeilijk gevonden om de controle weg te geven, om iedere keer uit mijn comfort zone te stappen en een stapje verder te gaan. Mijn uiteindelijke traject van de eerste afspraak tot en met het prikken zonder lachgas heeft uiteindelijk 15 afspraken geduurd, maar met resultaat!

Een van de fijnste en belangrijkste dingen voor mij was dat Henk altijd de tijd neemt als je het ergens moeilijk mee hebt en dat hij je angst ook serieus neemt. Tegelijkertijd weet hij ook altijd wat hij moet zeggen als je het zelf lastig vindt om de volgende stap te nemen terwijl je het wel aankan. Hij heeft jarenlange ervaring met mensen van hun prikangst afhelpen, dus hij kan met elke situatie omgaan en heeft altijd een oplossing.

Ik ben vooral heel opgelucht dat het gelukt is. Toen ik een jaar geleden aan het proces begon geloofde ik totaal niet dat het zou werken. Langzaamaan, gedurende het traject, is mijn mening steeds een beetje aangepast en nu durf ik geprikt te worden, met enige hulpmiddelen. Voor mij zijn die hulpmiddelen oortjes met muziek indoen en door het kapje, dat normaal aangesloten zit op het lachgas, ademen. Ik kan me zo concentreren op mijn muziek en op het kapje en ik ben dan niet bezig met de prik die gezet wordt. Op deze manier is er echt voor iedereen een oplossing.

Ik ben voor mezelf nog niet klaar. Ik kan nu vaccinaties laten zetten maar ik wil ook graag bloed kunnen prikken, mocht het ooit nodig zijn. Dit ga ik over een jaar ongeveer doen denk ik, maar ik ga nu genieten van deze overwinning.