Meander MC : Amersfoort

Op naar Dubai!!

Een tijd geleden kreeg ik het heuglijke nieuws dat ik voor mijn werk een paar dagen naar Dubai mocht. Spannend, leuk!! Maar, ik moest me wel laten inenten..

Ik had al jaren geleden van deze speciale prikangstdokter gehoord, maar eigenlijk had ik er nooit iets mee gedaan. Er was ook nooit echt een aanleiding voor. Mijn laatste prikken waren de bekende basisschoolvaccinaties, waar ik dus toen ook languit over de vloer ben gegaan. Daarna alles gelaten om maar geen prikken te halen (geen verre reizen, geen bloedonderzoek). Tot dit naar voren kwam…

Nu toch maar al mijn moed bijeengeraapt en een email gestuurd naar Henk. Deze werd zeer positief beantwoord en ik besloot een afspraak te maken. Dit lukte gelukkig op korte termijn. Dit was heel fijn, aangezien ik binnen 6 weken zou afreizen.

Op de grote dag (vrijdag de 13e – gelukkig ben ik niet bijgelovig) stap ik ’s morgens al om 7.00 uur in het vliegtuig richting Nederland. Eigenlijk nog helemaal niet nerveus geweest en nu nog steeds niet. Vanuit Schiphol met de trein naar Baarn, waar mijn vader me zal ophalen (morele steun, heel belangrijk). De laatste 5 minuten van de treinreis begint de nervositeit, maar het valt nog mee. We zijn veel te vroeg, dus wandelen we eerst nog wat rond door het mooie bos rondom de kliniek. Wanneer het tijd is gaan we de spreekkamer binnen. We hebben een fijn gesprek, maar niet teveel gedoe eromheen. Gaat allemaal prima, maar als ik zou moeten kiezen, zou ik heel hard wegrennen Ik blijf echter zitten, ik heb hier toch zelf voor gekozen???
Dan gaan we toch maar van start. Eerst oefenen met het mondkapje. Het werkt vrij snel, maar zodra ik het gevoel heb dat ik verder weg begin te zakken schrik ik toch wel. Henk legt me uit wat er gebeurt en dan gaan we toch maar voor het ‘echie’.
Het duurt een stuk langer dan de eerste keer voor dat het gas werkt. Onbewust vecht ik toch ertegen, wil ik nog steeds weg. Uiteindelijk ben ik dan toch zover. Het is echt een vreemde gewaarwording. Je hebt het gevoel dat je mijlenver weg bent, maar ik hoor mijn vader en Henk gewoon praten. Ik heb het gevoel dat ik me overgegeven heb, dat ik niks meer kan. Ik hoor Henk de spuiten pakken en weet dat het zo meteen gaat gebeuren, toch doe ik niks, ik laat het op me af komen. Het is echt maar een klein prikje, en dan nog een en nog een. En ik doe niks! Ik trek mijn arm niet weg, gewoon niks, ik laat het gebeuren.
Binnen een half minuutje ben ik weer helemaal bij, maar kan nog even niks uitbrengen. Een triomf gevoel in me, ongelooflijk! Ik geniet van het moment…
Ik heb erna zelfs de spuiten bekeken en ben niet flauwgevallen, een overwinning op mijn lijstje erbij!
Ik heb drie dagen ‘spierpijn’ gevoeld waar de prikken zijn gezet, een heerlijk gevoel!

Ik vond het een fantastische ervaring en ga zeker nog terug voor mijn herhalingsvaccinatie. De prikjes stellen echt niks voor, ik denk dat ik ze gevoeld heb zoals ieder persoon ze zou voelen die geen prikangst heeft. Alleen hebben wij ‘prikangstigen’ zo’n stress, dat het op de normale manier niet zou werken!

Mensen met prikangst worden bestempeld als watje, en in mijn geval is dat ook wel waar. Naar mijn mening maakt dat niks uit, dit is wel de manier om als watje je prikken te halen. Ik zou iedereen met prikangst aanraden om hier naartoe te gaan. Ik heb gewacht tot er een reden voor was, maar dat hoeft niet. Je kunt ook besluiten om te gaan om van je prikangst af te komen. Dan kies je er nog bewuster zelf voor en heb je ook geen tijdsdruk. En beloon je zelf daarna met een reisje (naar Dubai bijvoorbeeld )

Bij deze de zeer positieve ervaring van een watje