Meander MC : Amersfoort

Zet eerst een kleine stap; schrijf een mail

Al sinds ik klein ben heb ik ter gevolge van een aantal nare prikervaringen een ontzettende sterke angst voor naalden. Mijn fobie is met de jaren alleen maar erger geworden, en is zo veel groter en sterker dan ikzelf, dat het mij jarenlang niet eens lukte om over naalden, injecties en bloed afname’s te denken, praten, of ernaar te kijken. Laat staan dat het mogelijk zou zijn om zelf bij een naald in de buurt te moeten komen! Zodra er bijvoorbeeld een naald op televisie voorbij kwam schrok ik altijd ontzettend en begon meteen te gillen en mijn ogen dicht te doen tot dat iemand mij ervan verzekerde dat het voorbij was. Door deze angst ga ik zonder reisvaccinaties op reis, is zonder verdoving een huidbiopsie gedaan, zijn twee gebroken botten in mijn hand gezet zonder verdoving… Alles liever dan een naald in me! Ik ben zelfs in therapie geweest, en heb EMDR gedaan, niets hielp. Ik weet natuurlijk dat deze angst niet logisch is, sterker nog, het is slecht voor mijn gezondheid om bang te zijn voor een instrument wat mijn gezondheid kan bevorderen. Toch is de angst sterker dan ik.

Een paar maanden geleden kreeg ik te horen dat ik zwanger was, en ergens wist ik wel dat dat op een bepaald moment zou betekenen dat ik eens een keer geprikt moest worden – maar tot op het moment dat de verloskundige tegen me zei dat er bloed afgenomen moest worden durfde ik er niet eens aan te denken! Toch kwam dan het moment waarop de verloskundige zei er moeten een paar buisjes bloed worden afgenomen. Verschrikkelijk! Omdat het niet meer om mij ging maar om mijn baby kon ik hier natuurlijk geen nee tegen zeggen. Ondanks mijn idee dat het onmogelijk en ondenkbaar is om een naald in me te krijgen wil ik natuurlijk wel zeker zijn dat ik al het beste voor mijn kindje doe.

In paniek belde ik mijn moeder en samen begonnen we het hele internet af te struinen naar mogelijke oplossingen, methodes en/of ervaringen van andere mensen met een naaldenfobie. Sommige websites zeiden dat zelf-hypnose of meditatie zou helpen, op andere sites stond “Gewoon je ogen dicht doen en even doorbijten!” Hier heb ik allemaal natuurlijk helemaal niks aan want het maakt niet uit hoe rustig of gehypnotiseerd of afgeleid je mij krijgt, als ik weet dat er een naald dichterbij kom moet ik schoppen, slaan, gillen, huilen, en zal ik me zo verzetten dat prikken onmogelijk wordt. Mijn moeder vond toen de website www.prikangst.nl en aanvankelijk dacht ik dat de methode die dr. Schenk gebruikt niet bij mij zou kunnen omdat lachgas schadelijk zou zijn voor mijn baby. Toch raakte ik dankzij de positieve verhalen gemotiveerd om een mailtje te sturen (zelfs dit mailtje sturen nam al enige tijd in beslag omdat ik ook al bang was om een mail te sturen die zou leiden tot een prik!).

Omdat ik tegen de tijd dat ik voor een intake kon komen al in mijn tweede trimester was, leek het toch mogelijk om prikken met lachgas te proberen. Alleen in het eerste trimester werd het echt afgeraden. Ik ben twee keer langsgekomen, eerst een keer voor een intake gesprek en om te oefenen met het gas. Mijn moeder en vriend waren mee, en het was een erg fijne ervaring. Omdat dokter Schenk de tijd voor ons nam en mijn angst serieus nam, en zo zeker was dat het zou lukken, kreeg ik ook meer vertrouwen in het idee dat het misschien toch mogelijk zou zijn – bloed laten prikken zonder dat iemand me eerst bewusteloos moet zien te krijgen. Er werd mij verzekerd dat we de eerste keer nog niet zouden prikken, en alleen met het gas zouden oefenen. Ik ging liggen en kreeg het masker op, en na een paar keer ademen werd de wereld om mij heen toch wel erg grappig. Ik heb blijkbaar tegen mijn vriend geroepen dat ik high was, maar dat kon ik me daarna niet meer herinneren! Ook schijn ik tijdens het gas inademen gezegd te hebben ‘Nou van mij mag er een naald in hoor’ – hiervan zijn mijn moeder en vriend de getuigen. Ik weet niet precies hoe lang ik het gas ingeademd heb, maar na een poosje deed ik het masker af. Ik had tranen in mijn ogen van het lachen, oftewel in de woorden van de dokter: Het gas werkte goed op mij. Het was ook vrijwel meteen uitgewerkt, en al snel kon ik me echt niet meer voorstellen dat ik had gezegd dat er zomaar een naald in zou mogen. In ieder geval wist ik genoeg – er bestond een manier om mij in zo een staat te krijgen dat ik rustig geprikt kon worden zonder dat ik het überhaupt door zou hebben.

Twee weken later was het dan zo ver – ik kwam terug op de prikangst-poli en we gingen eigenlijk maar meteen prikken. De prikspulletjes waren afgedekt, ik mocht alvast beginnen met gas inademen, en zodra ik niet meer zo bang was ging de band om mijn arm. Zonder gas zou dit moment al genoeg zijn geweest voor volledige paniek, maar ik wist dat ik alleen maar moest focussen op doorademen en dan zou het goed komen. Toen ik echt merkte dat ik wegviel vond ik het een beetje eng, omdat ik wist dat dit betekende dat het prikken binnenkort echt ging gebeuren. Toch koos ik ervoor om er even niet aan te denken, mijn ogen dicht te doen en nog een paar grote teugen te nemen. Vanaf dat moment was het voor mij een hilarische ervaring, ik hoorde de dokter en mijn vriend dingen tegen me zeggen die helemaal niet grappig waren maar ik moest er zo hard om lachen, in mijn hoofd klonk het alsof ze met z’n tweeën een soort liedje met elkaar aan het maken waren over theedrinken en over het feit dat mijn baby ook high was, het sloeg allemaal helemaal nergens op maar ik kwam niet meer bij van het lachen zo hilarisch vond ik het. Van die naald heb ik helemaal niks gemerkt zo druk was ik bezig met lachen, en toen het masker van mijn gezicht af ging en ik weer ‘normaal’ werd en de lachtranen van mijn gezicht had geveegd keek ik naar mijn arm en ja hoor – daar zat een gaatje! Ongelofelijk maar waar, ik ben geprikt voor bloed en ik vond het nog een grappige ervaring ook. Daarna mocht ik nog even naar de buisjes bloed kijken en het naaldje waarmee geprikt was. Het zijn niet die enge die normaal gebruikt worden maar een vlindernaald, bijna schattig om te zien.

Misschien dat ik binnenkort weer moet, maar dat vind ik helemaal niet erg. De baby heeft er geen last van, ik hoef niet meer doodsangsten te ondergaan, en misschien proberen we het volgende keer met wat minder gas, of we proberen dat ik tijdens het prikken mijn ogen openhoud en mee kijk. Want uiteindelijk is het doel om te kunnen prikken zonder gas – maar als je echt bang bent bereik je zoiets alleen maar stapje voor stapje. Ik raad iedereen met naaldenfobie aan om alleen maar al die eerste kleine stap te zetten – een mailtje schrijven. Een mailtje is namelijk nog geen naald, maar misschien zorgt dat mailtje ervoor dat er langzaam maar zeker een dag komt waarop je over je angst heen bent.