Meander MC : Amersfoort

Angst beter onder controle

Al mijn hele leven heb ik een angst voor prikken, naalden en dan met name bloed prikken. Een vaccinatie vind ik minder vervelend. Het idee dat er iets in je lichaam komt vind ik minder erg (met het idee dat het ‘goed’ is of geneest) dan dat er iets uit wordt gehaald. Het is moeilijk uit te leggen aan mensen die het niet snappen, maar het is voor mij een serieuze angst, en eigenlijk ook mijn enige angst. Het idee om de controle te verliezen of niet weg te kunnen op het moment dat ik dat wil beangstigt me enorm.

En opeens kwam de dag dat ik zwanger werd. En van de eerste dingen waar ik achter kwam was dat er twee keer in de zwangerschap een bloedonderzoek nodig is (in normale omstandigheden). Daar raakte ik eigenlijk extreem van in de stress. Ik kon aan niks anders meer denken en merkte dat het me veel te veel in beslag nam. Ik ben daarom gaan zoeken op internet naar alternatieven, de keuze om het niet te doen enz. maar die mogelijkheid leek niet echt te bestaan. Wel gaf ik direct aan mijn verloskundige aan dat ik zeer angstig ben voor bloed prikken. Dat was slim om te doen, hierdoor konden zij rekening houden met mijn angst, en hebben we het prikken heel bewust gepland en hebben we ook twee bloedonderzoeken kunnen combineren (bij mij was er achteraf een extra onderzoek nodig i.v.m. een rhesus d negatief factor… dat is nog eens pech hebben haha).

Ik ben daarop gaan zoeken op Google en kwam meerdere mensen tegen die ook zeer angstig waren voor bloed prikken. Hierdoor kwam ik op de site van Henk Schenk (prikangst.nl). Dit leek me direct een oplossing. Maar ik was er nog niet. Door de site te lezen kwam de angst weer volop boven en vond ik het heel erg lastig om een mail te sturen. Daar heb ik dan ook een paar weken mee gewacht. Met hulp van mijn partner die erg begripvol was heb ik uiteindelijk de mail gestuurd en toen kon ik niet echt meer terug 😉

De eerste keer
Ik heb eigenlijk vanaf het begin tot aan het moment van het eerste bloedonderzoek (ca 12 weken) heel vaak eraan gedacht en kon er ook behoorlijk van in paniek raken. Ca. 3 nachten ervoor heb ik nauwelijks nog geslapen en de dag zelf kon ik niks eten. Dat was behoorlijk heftig, ook omdat ik er ’s nachts alleen nog maar ergere spookverhalen van ging maken die natuurlijk niet realistisch waren. De meeste zwangere vrouwen zijn bang voor de bevalling, maar ik kan oprecht zeggen dat ik 100 keer banger ben voor bloed prikken dan de bevalling. Ik heb zelfs een lichamelijke reflex ontwikkeld, dat zodra iemand over prikken begint mijn armen verkrampt tegen mijn lichaam aan gaan, zo eng vind ik het.

Mijn angst zit vooral in het zien van de naald, en het binnendringen van de huid of het lichaam. Daar kan ik echt niet tegen. Beetje bij beetje heb ik dus geprobeerd te analyseren wat ik er nou zo eng aan vind. Dit kwam ook door het eerste contact met Henk, die mij vroeg van te voren op te schrijven wat ik er eng aan vind. Hierdoor kon ik ook mijn angst rationaliseren, hoewel het denken eraan ook voor behoorlijk wat stress zorgde. Hierdoor kwam ik er achter dat ik niet bang ben voor de pijn (dat doet het ook overigens echt bijna niet :)), maar voor het verlies van controle op het moment dat er bloed wordt geprikt (je kan dan niet weg vluchten een minuut of zo).

Ik had veel steun aan de rustgevende en vriendelijke manier waarop Henk Schenk tegen mij praatte. Je kan duidelijk merken dat hij veel ervaring heeft met angstige mensen. We hebben besproken wat ik nu precies eng vind, en voor mij lag de oplossing erin om met een slaapmasker voor mijn ogen (voor de concentratie) en oortjes in met muziek (voor de afleiding) te kiezen. Natuurlijk schaamde ik me ook wel behoorlijk, ik moest tenslotte een middag vrij nemen (en mijn partner ook), en een behoorlijke rit afleggen om 1 minuut bloed te prikken. Best overdreven natuurlijk. Maar voor mij was dit absoluut een oplossing. Met name de rust en de tijd die er wordt genomen vond ik zeer prettig. Ik kon daardoor op mijn gemak worden gesteld en er was ruimte om mijn wensen te bespreken. Ik kon absoluut niet naar de naald kijken (dit heeft Henk nog wel gevraagd, maar gelukkig heel rustig en niet dwingend) dus ik was zeer blij met het slaapmasker. Ik kon de hand van mijn vriend vasthouden. Het prikken zelf doet zeker geen pijn, het is een vreemd gevoel en ik werd wel wat licht in mijn hoofd. Maar het ging zo snel, dat je nauwelijks tijd hebt om erover na te denken wat er gebeurt. Na afloop was ik vooral heel erg moe, maar dat kwam meer van de stress de dagen ervoor dan. Ik was in elk geval heel erg blij dat ik er vanaf was, maar ik kon het natuurlijk niet laten om even aan de volgende keer te denken, dus ik was er nog niet 100% gerust op.

De tweede keer
De tweede keer kon ik opvallend veel rustiger naar het moment toeleven. Ik heb relatief normaal geslapen en kon de dag zelf nog gewoon eten. Ik kon de angst redelijk goed weg duwen, en het negeren. Ik heb niet geprobeerd het positiever te maken want ik vond het nog steeds erg vervelend en lastig, maar ik was in staat de angst niet heel erg toe te laten. Dat vond ik wel verrassend, want de eerste keer kreeg ik echte paniek aanvallen met hoog ademen etc. De tweede keer kon ik normaal blijven praten tegen mijn partner op de weg ernaartoe en was ik goed in staat de angst te negeren tot vlak voor het moment van binnenkomst. Toen sloeg de angst wel weer toe, en vond ik het erg lastig om niet in paniek te raken. Door het rustige praten van Henk (afleiding) kon dat gelukkig worden voorkomen. Er was nog een stagiaire aanwezig, wat ik even heel lastig vond, maar die was gelukkig ook erg begripvol. Met name de schaamte speelde toen op, en een stem in mijn hoofd die zei dat ik me enorm aanstelde. Maar ik heb wel geleerd om meer respect te hebben voor mensen hun angsten, je kunt niet altijd begrijpen waarom iemand bang is ergens voor, het is gewoon zo. De tweede keer ging alles wat makkelijker en had ik zelfs mijn slaapmasker vergeten. Het was niet meer zo belangrijk, ik durfde gewoon mijn hoofd weg te houden zonder de zekerheid van het slaapmasker. Wel vond ik lichte muziek in mijn oren nog erg prettig. En gelukkig bleef mijn partner met Henk praten en kon ik daardoor worden afgeleid. De tweede keer was ik gek genoeg daarna wel wat lichter in mijn hoofd dan de vorige keer bij het opstaan, en was ik erg blij met wat koud water drinken. Misschien dat de spanning vooral fysiek was de tweede keer, en de eerste keer mentaal. Het leek alsof mijn angst veel beter te controleren was, ook al was hij zeker niet weg (en is dat nog steeds niet). Henk vond dat ik behoorlijk vooruit was gegaan ten opzichte van de vorige keer. Ik durfde deze keer zelfs even kort naar de naald te kijken, wat voor mij een enorme overwinning was. Ik griezelde er nog steeds van maar dat ik het durfde was voor mij al bijzonder.

Al met al ben ik ontzettend dankbaar voor dit mooie initiatief, en raad ik iedereen met een grote angst voor prikken aan langs te gaan bij dokter Schenk. Hij heeft zeer veel ervaring en is goed in staat de rust te bewaren terwijl je zelf misschien in paniek dreigt te raken. Dit naast ook nog een zeer kundige manier van prikken waardoor je eigenlijk bijna niets voelt en het heel snel voorbij is, maakt dat ik dit iedereen zou willen aanraden. Voor mij geldt waarschijnlijk dat ik de volgende keer ga proberen om bij een ‘normale’ prikpoli te prikken, maar alleen als het mogelijk is dat er daar extra tijd wordt genomen en het allemaal rustig gaat. Als dat niet mogelijk is dan ga ik met veel vertrouwen weer terug naar de prikangst poli.