angst overwonnen met tranen van geluk en opluchting

Samen met Belle ging ik naar Amersfoort voor haar laatste behandeling tegen de prikangst. Bij een eerdere poging om te prikken was de angst nog te groot, deze keer probeerde de arts een combinatie van lachgas en een verdovende pleister. Nog steeds was er angst maar die werd overwonnen met tranen van geluk en opluchting tot gevolg.

Op de vraag hoe het was zei Belle: ik voelde helemaal niets. We vertrouwen er op dat deze woorden in het geheugen blijven bij een volgende keer. De begeleiding, de pleister en lachgas maar vooral het doorzettingsvermogen hebben deze kanjer over haar angst heen geholpen.

Belle: Mijn angst was zodanig groot dat ik al in huilen uitbarstte als ik een plaatje zag. Als er 1 ding was waar ik graag vanaf wilde was het deze fobie wel. Ik startte met een kennismaking gesprek om een idee te krijgen hoe het er daar uitzag, hoe het lachgas voelde etc. etc. Bij de 2e afspraak gingen we proberen bloed af te nemen (dit had ik nog nooit gedaan en wist daarom ook niet hoe het ging voelen). Dit mislukte, ik schrok van het gevoel en trok uit reflex mijn arm weg. Hierna was ik te alert en bang om mijzelf weer op te laten gaan in het lachgas. Bij de 3e afspraak had ik een emla-pleister, dit verdoofd plaatselijk je huid. In eerste instantie durfde ik niet en was ik weer aan het  tegen stribbelen. Maar ik wist dat ik niet weer met een rot-gevoel weg wilde lopen en heb daarom een knop omgezet in mijn hoofd. Ik heb niks gevoeld en vertrouw er nu ook op dat ik dit zonder lachgas moet durven de volgende keer.