Meander MC : Amersfoort

Eerste patiënt

Mevrouw, ik moet geprikt worden, maar ik ben zo bang ….. Is er …. een andere manier waarop dat kan?” “Een manier waarvan ik minder overstuur raak,” had ik eraan toe willen voegen. Maar voordat ik mijn zin heb af kunnen maken word ik in de rede gevallen met veel goed bedoelde woorden die zo verkeerd aankomen.
“Maakt u zich maar niet druk, daar weten wij wel raad mee.” “Nee mevrouw, u begrijpt me verkeerd. Ik ben echt heel erg vreselijk bang. Ik ben een halve dag van slag als u me nu prikt. Bovendien moet er een stevig iemand aan te pas komen om me vast te houden.”
“Ja, dat zeg ik, daar hebben wij ervaring mee. Maakt u zich nou maar niet ongerust, wij nemen gewoon even wat bloed af. Dat doen we de hele dag door bij honderden andere mensen. Het stelt niks voor, alleen maar een klein prikje, dat is alles. Even flink zijn …”
Ja, ik doe heel erg mijn best om flink te zijn. Maar als het op prikken aan komt, word ik opeens hééél hééél erg klein. En ik voel me door dergelijke reacties absoluut niet begrepen of serieus genomen. Ik voel me machteloos, omdat ik niet kan overbrengen welk een paniek zich van mij meester maakt op het moment dat ik de boodschap krijg: “Mevrouw, wij hebben wat bloed van u nodig voor onderzoek.”
Alleen al denken aan geprikt worden roept een heftige reactie op. Ik begin naar adem te happen, de tranen springen in m’n ogen en ergens in m’n borstkas krijg ik een bruisend gevoel dat zich uitspreidt over mijn hele lichaam. M’n armen en benen gaan onnodige onrustige bewegingen maken en dat is tevens het gevoel dat door mijn hele lichaam trekt. M’n handen zijn ijskoud en zweterig.
Gelukkig zijn dit soort toestanden tegenwoordig voor mij voorbij. Toevallig kwam ik in contact met een arts die geen zin had in prikken “onder dwang” zoals hij het noemde. Hij stelde me voor om lachgas te gebruiken. Wellicht overbodig te zeggen dat ik openstond voor alle alternatieven, waardoor voor mij die enorme angst zou uitblijven.
De bedwelming van het lachgas maakt dat je nog heel goed weet wat er gebeurt, je neemt er alleen zelf geen deel aan. Je bent toeschouwer. Een toeschouwer die zijn emoties niet werkelijk beleeft.
Weten dat je op het moment van prikken normaal gesproken enorm bang bent en daar nu onverschillig tegenover staat. Wat een uitkomst!