Complimenten, omdat je deze site bekijkt

Beste lezer,

Graag complimenteer ik je eerst, omdat je op deze site kijkt. Waarschijnlijk ben je op zoek naar meer informatie voor jezelf of voor een dierbare om te leren omgaan met prikangst.

In dit artikel deel ik mijn ervaringen uit mijn verleden met je. Dit is mijn verhaal.

Tijdens de basisschool periode krijgt ieder kind inentingen. Wat ik mij ervan herinner is dat het een soort lopende band werk is, waarbij je in een rij gaat staan en als je aan de beurt bent, je de inenting krijgt en klaar. Soms gebeurde het ook in een kamertje. Hoe dan ook, je eindigde met die naald in je bovenarm en daar werd ik, op zijn zachtst gezegd, misselijk van.

Aan het eind van mijn basisschool periode moest ik een operatie aan mijn oor ondergaan. Ik was toen een jaar of tien dus vanzelfsprekend regelde mijn ouders de hele operatie, inclusief narcose. Als kind wist ik niet precies wat mij boven het hoofd hing. Het prikken van het infuus verliep totaal verkeerd. De zuster deed vast en zeker erg haar best, maar prikken kon ze niet. Mijn bovenkant hand, pols en binnenkant ellenboog waren geprikt en blauwgekleurd door alle mislukte pogingen.
Vier dagen na de operatie mocht het verband er af. Ik zakte door mijn benen toen ik het gedroogde bloed zag en voelde.

Drie jaar later mocht ik mijn keelamandelen eruit laten branden. Fijn. Bij deze operatie was ik ouder en beter op de hoogte van wat mij te wachten staat. In een stevig gesprek met mijn ouders heb ik hen weten te overtuigen dat een infuus een onmogelijkheid was. We losten dit probleem op door eerst een narcosekapje te nemen en toen ik van de wereld was, werd het infuus erin geklapt. Hiervan heb ik niks gemerkt.

Bij het wakker worden vond ik het zien van dat infuus in mijn arm afgrijselijk. Toen de zuster ook nog een spuit in mijn been wilde zetten, ben ik mijn bed uitgesprongen en inclusief infuushouder de gang op gelopen. Praten lukte niet, door die weggebrande amandelen. Wat voelde ik mij machteloos en alleen. Die prik heb ik weten te ontlopen. De vloeistof werd in het infuus ingebracht en die prik in mijn lijf bleef mij gespaard. Ik moest daardoor een uur langer in het ziekenhuis blijven, maar dat had ik ervoor over.

Prikken heb ik hierna nooit meer gehad. Ik zorgde ervoor dat ik geen spuit hoefde te nemen. Inentingen voor verre reizen? Deed ik niet aan. Ik ben nog nooit verder dan Europa op vakantie geweest. Bloedprikken? Ik was liever ziek en dan ging het vanzelf wel een keer over. Tandarts? Enkel voor controle. Erover praten? Praten over het halen van prikken, naar ziekenhuizen gaan, dergelijke tv-programma’s.. alles ontweek ik. Deed ik dat niet, dan voelde ik uiterste paniek in mijzelf opkomen en geloof me.. dat is een heel naar gevoel.

In een panieksituatie word ik klammig, krijg ik het eerst bloedheet en vervolgens voel ik rillingen over mijn lijf omdat ik het ijskoud krijg. Ik krijg zwarte vlekken voor mijn ogen en heb enkel focus op niet flauw vallen en geloof mij, dit gevoel is echt heel akelig. Je voelt je slap en machteloos.

Mijn tip voor iedereen die dit leest om iemand te helpen. Oordeel niet! En vooral, niet pushen! Ik begrijp dat je als dierbare wilt helpen, maar let s.v.p. op.

Het uit moeten leggen waarom je bang bent is iets wat je moet leren. Pushen en oordelen duwt enkel naar de andere richting en dat was in mijn geval het negeren van het probleem en het vooral niet oplossen ervan. Wees begripvol en laat de persoon in kwestie in charge over besluiten die genomen moeten worden. Wat je in mijn beleving wel kunt doen?  Ben die rots in de branding, ga met de persoon mee op cruciale momenten en benoem wat hij of zij goed doet.

Het schrijven van dit artikel lukt mij inmiddels, omdat ik aan de slag ben gegaan met mijn angst.

Ik ben gestart met EMDR therapie (meer info over deze therapie is te vinden via google) bij een psycholoog. In drie sessies maakte ik een kleine sprong en dat was dat ik mijn probleem onder ogen durfde te komen. Ik leerde er voor het eerst over praten, waarbij de intensiteit van de paniekaanvallen is verminderd.

Een prik halen? Dat durfde ik nog steeds niet. Dat voelde best teleurstellend. Wat een mislukking.

Via een familielid kwam ik terecht bij een spiritueel iemand. Ook daar leerde ik het probleem beter onder ogen zien, zonder direct een paniekaanval te krijgen.

Ik merkte zelf ook dat ik de eindstreep nog niet had behaald. Een van mijn dierbaren vond de site prikangst.nl en attendeerde mij er op. Dit advies heb ik twee maanden genegeerd. Volgens mij werd er in de tussentijd nog eens gepolst of ik gekeken had, maar daar reageerde ik afwijkend op. Het heeft me wel aan het denken gezet en op een moment dat ik alleen thuis was, heb ik de site bekeken. Bij het lezen van een paar dingen heb ik alles weg geklikt, want het werd me te veel. Ik voelde die paniek weer. Er ging wat tijd overheen en ik opende de site weer opnieuw. De succesverhalen las ik, maar gezien de therapieën die ik al heb gehad, was ik wat sceptisch. Ik zocht hoe het maken van een afspraak in zijn werk ging en ik moest een formulier invullen. Dat was me even teveel van het goede en ik klikte het hele gebeuren weer weg. Iets in mijzelf zei mij uiteindelijk toch dat ik op gesprek moest gaan. Als ik de arts niet aardig vond, omdat hij bijvoorbeeld zou oordelen, pushen of wat dan ook, dan beloofde ik mijzelf dat ik rechtsomkeert naar huis mocht. Dit sprak ik ook af met degene die mij het hele traject gesteund heeft. Ik liet er een belofte van maken en zo gingen we te werk.

Het formulier was ingevuld en de afspraak was gepland. We gingen er naartoe. Op naar Amersfoort.

Ik was zo zenuwachtig. De lieve en geruststellende woorden van mijn steun en toeverlaat hebben me alle keren naar Amersfoort echt goed geholpen.

De eerste keer betrof een intake. Een gesprek over het hoe (prik met een hulpmiddel), wat (wat voor inenting / bloedprikken / een prik om enkel te oefenen), waar (waar wordt je geprikt), waarom (waarom jij dit wilt of waarom dit nodig is bijv. medisch onderzoek) en uiteindelijke wanneer (het maken van een afspraak).

De arts, dokter Schenk, is de liefste dokter die ik ken. Ik vind hem een goede arts en hij weet hoe hij moet omgaan met angstige mensen EN met de mensen die meekomen naar de kliniek.

Ik heb mij geen moment beoordeeld of onveilig gevoeld. Er gebeurt niets tegen je zin in. Je bent in charge. Het grootste verschil met mijn eerder gedane therapieën is dat hier uiteindelijk wel geprikt wordt op een ongedwongen wijze, waarbij je je door een hulpmiddel van dokter Schenk heel erg ontspannen gaat voelen. Je kunt dit tijdens de intake testen, zonder prik, mocht je het niet geloven.

Bij het volgende consult heb ik besloten bloed te laten prikken (want dat wilde ik getest hebben) en ik nam twee inentingen. Ik weet niet wat mij bezielde, maar ik dacht ik spreek het zo af en in het ergste geval betaal ik voor nop.

De tactiek van dokter Schenk werkt. Je gaat zenuwachtig op dat bed liggen en in mijn geval ging dat gepaard met een hoop tranen, angst, zenuwen en noem maar op. Wat in ieder geval niet kon gebeuren was dat ik flauw viel, want ik lag al op een bed. Heel slim dokter Schenk.

Het gebruik van het kapje met verdoving (een combinatie van 50% zuurstof + 50% gas; overigens onschadelijk) is DE reden waarom dit werkt. Ik ben geen enkele keer weggerend uit de kliniek. Door het gas voel je je heel chill. Je lijkt dronken, maar dan zonder de nadelen. Je bent gewoon aanwezig, je hoort alles, je merkt alles wat relaxter en je ziet alles. Ik zag niets, want ik sloot mijn ogen en zette de meest lekkere techno-muziek aan die ik voorhanden had.

Mijn tactiek was het gebruik van het kapje, mijn ogen sluiten, een dierbare meenemen en muziek luisteren. Het werkte voor mij.

De koppeling in mijn hersenen tussen het halen van een prik en de daarmee gepaard gaande angst is sinds deze week ontkoppelt. Ten verdienste aan de werkwijze van dokter Schenk. In vier sessies (inclusief intake) heb ik alle inentingen gehaald, inclusief herhalingen, en bloed laten prikken. De eerste sessie was intake, de tweede en derde sessie deed ik met kapje en de vierde sessie deed ik zonder kapje. De vierde sessie deed ik op eigen voorwaarden, ik gaf aan wanneer ik er klaar voor was, en zonder hulpmiddel. Mijn angst is weg. Ze kunnen alles van mij afnemen, want nu ik deze angst heb opgelost ben ik nergens meer bang voor. Ik voel me sterk en weet dat ik overal bovenop kan komen.

Een succes? Mijn grootste succes in tijden! Dit is ook mogelijk voor jou of voor de dierbare voor wie je deze site bestudeerd.

Verman jezelf en ga langs bij dokter Schenk. Maak gebruik van zijn tactiek en probeer dat kapje eerst, voordat je oordeelt. Ik kan je beloven, hij prikt niet meteen, pas als jij het zegt.

Dank voor het lezen. Ik ga nu een verre reis boeken, want dat kan ik nu!

Vragen? Zoek gerust contact via dokter Schenk.

Hartelijke groeten,
Michelle