Meander MC : Amersfoort

Mijn verhaal over prikangst.nl; Echt heel fijn!

Je moet op een bank gaan liggen. Ik wilde graag wat meer rechtop en dat kon ook.

Eerst ga je oefenen met het inademen van het lachgas. Je houdt het kapje zelf vast. Als je erin gaat ademen merk je de eerste ademhalingen nog niets. Dan word je ineens wat licht in je hoofd en na nog een paar keer inademen voelt het alsof je ineens naar beneden valt. Je lichaam gaat helemaal tintelen en daarna voel je je armen en benen niet meer. Ik schrok daar die eerste keer erg van. Door de paniek was ik weer wakker. De tweede keer vond ik het minder eng. Ik vond het wel fijn dat mijn moeder mij vast hield. Ook is het handig dat zij ook je hand met het kapje vasthoudt, want als het lachgas gaat werken, dan word je helemaal slap. Dan valt ook je hand met het kapje naar beneden. De derde keer gingen we alvast de band om mijn arm doen, om voor te bereiden dat ze echt konden bloedprikken. Op dat moment ben ik dan gelijk weer in paniek door mijn angst. Maar ze beloven nog verder echt niets te doen, totdat het met het lachgas wel kan.
Vervolgens ging het echt heel goed.

Het is de kunst om gewoon heel rustig te blijven ademen en over je heen te laten komen dat je voor je gevoel wegvalt. Dan werkt het heel erg goed. Je hoort de stemmen van de mensen om je heen nog wel, maar je wordt gewoon helemaal slap en ontspannen. Je laat dan alles gebeuren en vind het wel goed.
Zodra je het kapje afdoet, ben je heel snel weer terug. Je ziet en hoort gelijk iedereen weer, alleen zijn je spieren nog slap en kun je je hoofd nog niet zelf rechtop houden. Ik vond het wel fijn dat mijn moeder mijn hoofd dan vasthoudt, want het is vervelend als je bijkomt en je hoofd valt opzij.

Die derde keer, dat we dus ook echt gingen bloedprikken, heb ik helemaal niet gemerkt dat ik geprikt werd. Toen ik bijkwam was ik verbaasd dat het gebeurd was en dat het ook nog gelukt was. Bij mij is het namelijk al vaker gebeurd dat met bloedprikken de aders heel moeilijk te vinden zijn en dat ze vervolgens de buisjes niet vol krijgen. Ik was nu extra bang dat het niet zou lukken, want dit was de enige mogelijkheid nog. Maar zelfs bij mij is het gelukt en ik voelde me heel opgelucht, heel trotst en ook was ik de verpleegster en dokter Henk Schenk heel dankbaar dat zij zoveel geduld hadden en mij serieus namen.

Later moest ik nog een keer terugkomen om nog een keer bloed te prikken. Ik was eigenlijk nog weer net zo zenuwachtig. Maar deze keer ging het met het lachgas inademen direct heel goed. Ik bleef heel rustig en ze hebben ook gelijk kunnen prikken zonder problemen. Eigenlijk was ik in een kwartiertje klaar. Echt heel fijn! Hopelijk is het voorlopig niet meer nodig, maar ik denk dat als ik later nog een paar keer geprikt moet worden, ik misschien wel op een bepaald moment zonder lachgas durf?!