Oprecht begrip

Tijdens mijn eerste afspraak bij de verloskundige werd mij verteld dat ik bloed moest laten prikken en kreeg ik een formulier mee. Ik heb eerlijk gezegd dat ik echt fobisch was om dit te laten doen. Ze snapten het maar zeiden dat het echt moest. De laatste keer dat er bloed was afgenomen was ik 7 jaar oud, dat is inmiddels 26 jaar geleden. Het is bij mij zo erg dat ik door vaccinaties niet reis naar landen waar dit verplicht is en alles wat met naalden te maken heeft daar loop ik met een grote bocht omheen. Na 12 weken had ik nog geen bloed laten prikken en ik probeerde er zelfs onderuit te komen door te gaan kijken of het echt verplicht was. Toen ben ik naar de huisarts gegaan en die heeft voor mij naar het ziekenhuis gebeld om te vragen of ze rekening met mijn angst konden houden en mij oxazepam (kalmeringsmiddel) voorgeschreven. Hij vertelde mij dat het die maandag niet zo druk zou zijn en dat ik dan maar moest gaan. Ik ben die maandag niet gegaan, het voelde niet goed. Via internet ben ik gaan zoeken en kwam ik op de site van Dr. Henk Schenk. Ik heb hem gemaild en verteld hoe panisch ik was om bloed te laten prikken. Ik ben bang dat ik flauwval, ga gillen, slaan, wegrennen, etc. Hij toonde enorm veel oprecht begrip en ik kon op korte termijn terecht. Ik vond het nog steeds verschrikkelijk maar ik moest en dit leek mij dan de minst erge optie. Die ochtend van de afspraak heb ik toch een tabletje oxazepam ingenomen en ben ik samen met mijn zusje richting Baarn gereden. Ik was doodzenuwachtig. Eenmaal binnen bij Henk was ik natuurlijk nog steeds bang maar het leek wel of de spanning iets zakte. Ik kwam er later achter dat veiligheid en begrip voor mij heel belangrijk zijn. Veel mensen vinden dat je je aanstelt en bij prik polies vinden ze je ook maar lastig en dat is ook onbewust een heel groot stuk van de angst. Henk stelde mij oprecht op mijn gemak en zette totaal geen druk. We hebben eerst wat gepraat over mijn angst en ik heb aangegeven dat ik de buisjes en naald niet wilde zien. Ik ben op de bank gaan liggen en hij vroeg ook iedere keer hoe het voor mij was op dat moment. Ik heb niet gekeken toen hij begon met mijn arm schoon te maken en hij vroeg me dingen over mijn werk etc., ondertussen keek ik de andere kant uit en praatte met mijn zusje. Ik gaf aan dat ik het heel spannend vond dat ik zo niet wist wanneer hij echt ging beginnen. Toen gaf hij aan dat hij al bij het derde buisje was. Ik had er echt niks maar dan ook niks van gevoeld. Als mensen dit tegen mij hadden gezegd van te voren had ik ze voor gek verklaard. Ik was enorm opgelucht. Henk had ook alles keurig weer opgeborgen en ik heb geen druppel bloed gezien. Na het prikken hebben we nog wat gekletst en vroeg hij of ik het naaldje en de buisjes wilde zien. In de eerste instantie zei ik nee maar hij vertelde dat het wel goed was om er even naar te kijken zonder mij te dwingen. Ik heb gekeken en het naaldje was een speciaal babynaaldje. Heel dun en kort aan een soort vlindertje. Ik was toch blij dat ik van te voren niet gekeken heb, dat heeft mij wel geholpen. Ik ben er wel achter gekomen dat bloedprikken op zich, mits met goede spullen en een goede arts echt geen pijn doet. Het is voor mij belangrijk dat er veiligheid en begrip is wat er voorheen nooit was. Ook de angst voor de angst is in de loop der jaren een enorm ding in mijn hoofd geworden maar dat besef je allemaal pas achteraf. Als ik weer bloed moet laten prikken zou ik met veel minder spanning weer naar Henk gaan. Het zal nooit mijn hobby worden maar Henk heeft mij echt enorm goed geholpen en mij veel veiligheid en vertrouwen gegeven en daar ben ik hem heel erg dankbaar voor.